فولاد آلیاژی فنر
فولاد فنر نام گستره فراوانی از فولادهای مختلف است که در ساخت فنرها، مخصوصاً کمک فنرهای خودرو و سیستمهای تعلیق ماشین آلات صنعتی کاربرد دارد. معمولاً این فنرها، فولادهای آلیاژ پایین منگنز دار، فولادهای کربن متوسط یا فولادهای پرکربن با استحکامهای تسلیم خیلی بالا هستند. استحکام تسلیم بالا اجازه میدهد که فنرهای فولادی پس از تغییرشکلهای نسبتاً بزرگ دوباره به حالت اولیه خود بازگردند.
فولادهای فنر، فولادهایی هستند كه بهدلیل خاصیت ارتجاعی ناشی از اثر سرد كردن در روغن یا آب و بعد برگشت دادن، برای ساخت هرگونه قطعه فنری مناسب هستند. این خاصیت ارتجاعی فولاد فنر ناشی از تغییر شكلپذیری الاستیك است كه آن را قادر میسازد تا حدی مشخص و موردنظر، تحت بار قرار بگیرد بدون اینكه تغییرشكل دائمی بعد از حذف بار در آنها ایجاد شده باشد. عمدهترین عناصر شیمیایی موجود در فولادهای فنر، عبارتند از آهن، كربن، منگنز، سیلیكون، گوگرد، كُرم و وانادیم.
1 . شكلپذیری خوب
2 . عاری بودن از نقایص و عیوب
3 . هزینه پایین
4 . قابلیت دسترسی
فولادهای فنر از لحاظ تركیب شیمیایی به 2 گروه اصلی تقسیم میشوند كه عبارتند از:
1 . فولادهای كربنی
به آن دسته از فولادها گفته میشود كه كربن، اصلیترین عنصر آلیاژی آن باشد و عناصری نظیر منگنز، سیلیسیم و آلومینیم در آن حضور داشته باشند.
2 . فولادهای آلیاژی
به فولادهایی گفته میشود كه درصد عناصر آلیاژی در تركیب آنها، قابلتوجه بوده و نقش اصلی در تعیین خواص مكانیكی را، اهمیت عناصر آلیاژی ایفا میكنند.